Film był pomysłem reżysera Simona Westa, który jednak porzucił projekt na rzecz filmu "Lara Croft: Tomb Raider".
Ridley Scott zaoferował Russellowi Crowe rolę sierżanta Norma "Hoota" Hootena, dowódcy drużyny Delty. Crowe odmówił z powodu gry w "Pięknym umyśle" Rona Howarda. Jednakże, będąc wielkim fanem filmu "Chopper", zarekomendował do roli Erica Banę.
Ben Foster musiał wycofać się z roli kaprala Jamesa "Jamiego" Smitha z powodu poważnego urazu odniesionego podczas przeszkolenia wojskowego.
Josh Hartnett dostał rolę w filmie w dużej mierze dzięki Jerry'emu Bruckheimerowi, który współpracował z nim wcześniej przy "Pearl Harbor". Początkowo Hartnett nie chciał pojawiać się w kolejnej superprodukcji tak szybko po występie w filmie Michaela Baya, ale siła materiału i możliwość współpracy z Ridleyem Scottem ostatecznie go przekonały.
Michael Madsen odrzucił rolę Danny'ego McKnighta, ponieważ zdjęcia kolidowały z pracą na planie "Zbrodni Nowego Jorku".
Na początku filmu Hoot jest przebrany za cywila i ma na nosie okulary Oakley Juliet. Okulary te pojawiły się dopiero w 1999 roku, a wydarzenia w filmie mają miejsce w 1993 roku.
Gdy informator jedzie przez miasto jest obserwowany z powietrza przez śmigłowiec. W ujęciach z satelity śmigłowcem tym jest Bell UH-1 "Huey", ale podczas ujęć z bliska widać UH-60 Black hawk.
Gdy pan Ato wyjeżdża na pustynię, jeden z jeepów ślizga się na piachu wydając dźwięki, jakby jechał po asfalcie.
Gdy Busch wyczołguje się z rozbitego śmigłowca ma na swoim hełmie gogle. W następnych ujęciach gogle kilkakrotnie znikają i pojawiają się.
Gdy Hoot przejmuje karabin po śmierci sierżanta Pilla, ma na dłoniach rękawice. Gdy kamera pokazuje widok z perspektywy jego oczu, rękawic nie ma.
Gdy pod koniec filmu samochód zatrzymuje się, aby przepuścić starszego człowieka, na tylnym siedzeniu widać kamerzystę w białej koszulce.
Podczas lotu śmigłowcem, jeden z żołnierzy trzyma książkę Johna Grishama "Klient" w papierowej okładce. W 1993 roku nie było dostępnej edycji w takiej okładce.
Gdy żołnierze kładą nieprzytomnego Blackburna na noszach, prostują mu nogi. Kilka ujęć później nogi Blackburna są zgięte.
Jeden ze śmigłowców otrzymuje rozkaz ewakuowania pilotów z miejsca katastrofy. Jest to śmigłowiec typu AH-6 Little Bird, uzbrojony w rakiety i karabin. Gdy dolatuje na miejsce, zamiast niego pojawia się śmigłowiec typu MH-6 Little Bird, który nie posiada uzbrojenia.
Karabin maszynowy zamontowany na samochodzie, który przejeżdza obok strzelnicy w bazie jest atrapą. Lufa trzęsie się i wygina na nierównościach terenu.
Podczas treningu w bazie Grimes przyprowadza na strzelnicę Blackburna. Gdy kamera pokazuje ich z przodu, stoją obok siebie. Gdy jest ujęcie z boku, Blackburn stoi za plecami Grimesa.
Gdy Struecker wsiada do samochodu aby odwieźć rannego Blackburna do bazy, zamyka drzwi, w których nie ma szyby. W ujęciach z wewnątrz samochodu jest szyba.
W jednej ze scen chłopiec trzyma telefon komórkowy, aby przekazać dźwięk nadlatujących śmigłowców. Według książki Marka Bowdena, standardową procedurą jest blokowanie wszystkich cywilnych częstotliwości używanych przez radia i telefony.
Po tym jak Blackburn wypada ze śmigłowca, Eversmann opuszcza się za nim na linie. Gdy jest na linie ma na kolanach ochraniacze, a za nim zaczyna zjeżdzać kolejny żołnierz. Gdy Eversmann jest już na ziemi, ochraniacze oraz żołnierz znikają.
Gdy informator jedzie wskazać cel misji, ujęcia ze środka samochodu pokazują stłuczoną w kilku miejscach przednią szybę. Podczas ujęć z zewnątrz samochodu szyba jest cała.
Gdy śmigłowiec typu AH-6 Little Bird wspiera oddział żołnierzy próbujących dostać się na miejsce katastrofy, kamera pokazuje go od góry. W ujęciu tym widać śmigłowiec typu Bell UH1 "Huey", zamiast AH-6 Little Bird.
Tuż przed śmiercią pierwszego snajpera, ranny pilot Durant strzela ze swojego karabinu i w jednym z ujęć widać na jego kolanach drugi karabin. Chwilę później jeden ze snajperów ginie i dopiero wtedy drugi snajper przynosi mu karabin widoczny wcześniej.
Gdy sierżant Eversmann wyjaśnia w bazie swoje podejście do wojny, jeden z przysłuchujących mu się żołnierzy trzyma przy swojej twarzy broszurkę pt. "Somalia". W następnym ujęciu kamery widać, że trzyma ją poniżej swojego pasa.
Gdy ciężarówka z więźniami zostaje trafiona rakietą RPG, jeden z żołnierzy zostaje rozerwany i spada na ziemię. Pomimo, że leci twarzą do ziemi, w następnym ujęciu upada na plecy.
Gdy snajperzy wysiadają na miejscu katastrofy drugiego śmigłowca, jeden z Somalijczyków jest odwrócony do nich plecami i ostrzeliwuje rannego pilota. Na jego plecach, pod koszulką widoczny jest okrągły kształt. Jest to urządzenie symulujące ranę postrzałową. W następnej scenie snajperzy strzelają mu w plecy i dokładnie w tym miejscu robi się dziura oraz tryska krew.
Gdy snajperzy bronią się w miejscu katastrofy drugiego śmigłowca, jeden z napastników ginąc wykonuje obrót i upada na plecy. Kilka ujęć później ginie ten sam napastnik pokazany z innego ujęcia kamery.
Gdy zapada zmrok i żołnierze zaczynają używać noktowizorów, obraz widoczny na monitorach w bazie pokazuje sceny kręcone za dnia.
Gdy żołnierz w bazie ma atak epilepsji, upada na ziemię trzymając kurczowo pilot od telewizora w dłoni. W następnych ujęciach pilot znika i się pojawia.
W jednej ze scen filmu, blackhawk krążący nad miastem zostaje wezwany do pomocy na polu bitwy. W pierwszym ujęciu śmigłowiec jest pusty, w następnym wypełnia się żołnierzami. Gdy później ten sam śmigłowiec zostaje uszkodzony i rozbija się, ponownie jest pusty.
Kiedy milicja zajmuje miejsce katastrofy drugiego helikoptera, w ujęciu z perspektywy rannego żołnierza po prawej stronie ekranu możemy zauważyć dźwig i kamerę.
Kiedy podporucznik John Beales dostaje ataku epilepsji, widoczni w tle żołnierze grają "Die Born" zespołu Days of the New. Album zawierający ten utwór został wydany w 2001 roku, podczas gdy akcja filmu rozgrywa się w 1993 roku.
W kilku scenach filmu, na przykład gdy podczas obiadu Steele zwraca Hootowi uwagę na zabezpieczenie broni, możemy zauważyć pokrętła na uchwytach używanych przez żołnierzy karabinów. Oznacza to, że są to karabiny M4A1, które wprowadzono w 1994 roku, podczas gdy akcja filmu rozgrywa się w 1993 roku.
Kiedy Garrison mówi "Good luck boys, and be careful. No one gets left behind." ("Powodzenia chłopcy, bądźcie ostrożni. Nikogo nie zostawimy."), w tle możemy zauważyć dwóch ubranych w białe koszulki i niosących kamerę członków ekipy filmowej.
Większość pilotów w filmie ma na głowach hełmy SPH-4A/B, ale kilku nosi także HGU-56/P. Akcja filmu rozgrywa się w październiku 1993 roku, podczas gdy armia Stanów Zjednoczonych zaczęła wprowadzać hełmy HGU-56 dopiero w 1995 roku.
W scenie ewakuacji więźniów możemy zauważyć, że słowa wypowiadane przez pułkownika McKnighta w pewnym momencie nie pasują do ruchu jego warg.
Kiedy sierżant Sanderson leży na ziemi i każe żołnierzom Delty ściągnąć na siebie ogień z somalijskiego pojazdu, wymachuje swoją lewą ręką. Jednak w następnym ujęciu widzimy go machającego prawą ręką.
Wygląd karabinu Hoota kilkakrotnie zmienia się podczas filmu, często pomiędzy ujęciami. Jest to szczególnie widocznie w momentach, kiedy Hoot strzela przez okno pojazdu Humvee.
W drodze na miejsce pierwszej katastrofy oddział sierżanta Eversmanna chowa się za rogiem budynku. Następnie Somalijczycy ostrzeliwują ich z karabinu maszynowego, po czym w róg budynku trafia pocisk RPG. Kiedy śmigłowiec Little Bird zdejmuje Somalijczyków, oddział rusza dalej. W kolejnych ujęciach możemy jednak zauważyć, że na narożniku budynku nie ma ani śladu po uderzeniach pocisków.
Kiedy snajper unieruchamia strzałem Land Rovera wiozącego Atto możemy zauważyć, że pomiędzy bliskimi a dalekimi ujęciami pojazd zmienia się z modelu Defender na Discovery.
Podczas odwrotu z Mogadiszu, Rangersi i żołnierze Delty zostają pozostawieni w tyle przez wojska ONZ. Kiedy w ujęciu z góry widzimy zjeżdżające ze wzgórza pojazdy i pojawiających się żołnierzy, na dachu budynku po prawej stronie ekranu możemy zauważyć dwóch ubranych w niebieskie koszulki członków ekipy filmowej.
Kiedy miejsce katastrofy helikoptera Duranta zostaje opanowane przez milicję, Randy Shugart oddaje 11 strzałów z pistoletu Tokarev, mimo że magazynek tej broni mieści jedynie 8 pocisków.
Kiedy Shughart i Gordon bronią miejsca katastrofy helikoptera Duranta, w pewnym momencie Gordon zabija Somalijczyka w żółtej koszulce. Kilka sekund później widzimy jak Shughart zabija tego samego mężczyznę.
Kiedy pod koniec filmu Eversmann idzie zobaczyć ciało Jamiego Smitha i mówi, że po powrocie do domu spotka się z jego rodzicami, kładzie rękę na klatce piersiowej zabitego mężczyzny. Możemy wtedy dostrzec, że oczy Smitha drgają, co oznacza, że wcale nie jest martwy.
Zdjęcia do filmu zrealizowano w Bazie Lotniczej w Al-Kunajtira, Sala i Rabacie (Maroko).
Zdjęcie żony i dziecka, na które patrzy jeden z żołnierzy, w rzeczywistości przedstawia żonę i dziecko Erica Bany.
Niektóre z obrazów na monitorach za plecami generała Garrisona przedstawiały rzeczywiste zdjęcia satelitarne z pola walki.
Gdy Struecker wyrusza ponownie z bazy żołnierz, który trzymał martwego kolegę w samochodzie, nie może się zdecydować czy wrócić na pole walki. Gdy podejmuje decyzję, jedno z ujęć kamery jest odwrócone jak lustrzane odbicie. Widać wtedy zakrwawiony prawy rękaw żołnierza i zwisający z prawej strony głowy pasek od hełmu. Następne ujęcie jest już normalne.
Scena, w której żołnierz wypada z samochodu nie była zaplanowana, ale reżyser uznał, że jest zabawna i powinna zostać w filmie.
Departament Obrony oddał do dyspozycji producenta filmu pluton amerykańskich rangersów, którzy zagrali w scenach desantu ze śmigłowców.
Przed rozpoczęciem kręcenia filmu aktorzy przeszli specjalistyczne przeszkolenie wojskowe. Grający Rangersów odbyli skrócony kurs Ranger, grający operatorów z Delty byli szkoleni (łącznie z wywarzaniem drzwi z użyciem materiałów wybuchowych) przez prawdziwych D-boys w Fort Bragg, a aktorzy grający pilotów ćwiczyli latanie na trenażerach Black Hawk-ów.
Ridley Scott odrzucił oryginalne zakończenie filmu, ponieważ uznał je za zbyt pedantyczne i nudne.
W wyniku kręcenia scen strzelaniny Ewen Bremner częściowo stracił słuch. Później w pełni powrócił do zdrowia.
Plan filmowy był ustawicznie nękany przez bezpańskie psy, biegające swobodnie w czasie kręcenia zdjęć. Po zakończeniu produkcji osiem z nich zostało przegarniętych przez członków ekipy filmowej.
Początkowo film miał trafić do kin 1 marca 2002 roku. Jednak sukces pokazów testowych w październiku 2001 roku spowodował przesunięcie premiery na styczeń. Film wprowadzono także do limitowanej dystrybucji w grudniu 2001 roku, by mógł wziąć udział w walce o Oscary.
W celu otrzymania filmu o odpowiedniej długości, liczbę kluczowych postaci zmniejszono z ponad 100 pojawiających się w książce do 39.
Zdjęcia do filmu kręcono od 3 marca do lipca 2001 roku.