dźwięki tanga argentyńskiego i "Tristana i Izoldy" plus surrealizm pomysłów porywa wciąż tak samo.
Pomysł na "Psa andaluzyjskiego" zrodził się z konfrontacji dwu marzeń sennych, które mieli Bunuel i Salvadore Dali. Obaj przebywali wówczas w Figueras, w domu Dalego. Mimo początkowej rezerwy ze strony Bunuela, ostatecznie zabrali się ochoczo do pracy i w ciągu tygodnia powstał scenariusz oparty o prostą regułę: odrzucić wszelki pomysł, który skłaniałby do wyjaśnień racjonalnych, psychologicznych czy kulturowych. Należy otworzyć się na pierwiatki irracjonalne. Praca nad scenariuszem szła szybko, bo obaj byli zachwyceni wzajemnymi pomysłami. Po skończeniu pisania Bunuel wrócił do Paryża i nawiązał kontakt z aktorami: Pierre Batcheffem oraz Simone Mareuil, oraz operatorem Duvergerem - poznał ich wcześniej gdy pracował dla Jeana Epsteina. Film powstał w ciągu dwóch tygodni w wytwórni Billancourt. Na planie było tylko kilka osób, zaś aktorzy byli zupełnie bezradni - improwizowali zgodnie ze wskazówkami reżysera.
Powstał film inny niż wszystkie - przepełniony scenami zupełnie oderwanymi i pełnymi dziwaczności, co było wypełnieniem manifestu surrealistów, których bronią na zakłamanie świata miał być skandal.
Pierwszy publiczny pokaz "Psa..." odbył się w "Studio des Ursulines" na płatne zaproszenia. Przybyła śmietanka towarzyska Paryża: arystokraci, pisarze, malarze, architekci (m. in. Picasso, Cocteau, Christian Berard) oraz grupa surrealistów w komplecie. Po udanym pokazie Bunuel został naturalnie wcielony w szeregi surrealistów - ten romans owocował przez całe życie reżysera.
Film zakupiło "Studio 28" i nieźle na nim zarobiło. "Pies..." nie schodził z afisza przez osiem miesięcy, budząc liczne kontrowersje i wyzwalając steki przekleństw pod adresem reżysera. Ale Bunuel się przyzwyczajał, w końcu każdy jego kolejny film miał mieć zagorzałych wrogów. Następny film "Złoty wiek" (1930) wyświetlany też w "Studio 28", został ze względu na porządek publiczny zawieszony już po 6 dniach. Zakaz wyświetlania trwał aż 50 lat!