Długo nie mogłem się zdecydować, czy film ten ocenić, czy pozostawić go w spokoju
na
wieki. Po namyślę jednak uważam, że potrafię wystawić rzetelną ocenę.

I w odróżnieniu od wszystkich, daruję sobie interpretację. Pamiętajcie, że mamy do
czynienia z surrealizmem. Tu nie ma jedynej słusznej wykładni znaczenia dzieła.
Wątpię,
czy w ogóle jest jakakolwiek. Spójrzcie na twórczość Dalego, Chirico czy chociażby
Arpa.
Rozciągłość interpretacyjna jest niemal nieograniczona. Natomiast kluczowym
elementem jest czas powstania. Artyści dostali nowe medium - kliszę światłoczułą. I
Dali
wraz z Bunuelem z tego medium skorzystali.

Padają tu zarzuty, że film, to tania prowokacja, bez głębszego znaczenia. Ale proszę,
zastanówcie się, jaki oddźwięk obraz musiał wywołać w roku 1929. Tak. Film miał
szokować. Miał też wnieść coś nowego do głównego nurtu sztuki. I zrobił to - zrobił to
lepiej, niźli ktokolwiek by się spodziewał, ponieważ po osiemdziesięciu latach wciąż
dyskutujemy na jego temat.

Nasze pokolenie wychowane jest na kinie odważnym. Wiemy co to gore. Powiem
więcej
- flaki, bebechy, sadyzm i wiele innych atrakcji znamy z filmowej autopsji - widzieliśmy
to
wiele razy. Ale w czasie, w którym Pies Andaluzyjski powstawał, nikomu nawet nie
śniło
się, że można skorzystać z takich środków wyrazu w twórczości, nazwijmy to,
ogólnodostępnej. Panowie Dali i Bunuel wyprzedzili swoją epokę o jakieś 50 lat. I już
za
to należy się uznanie.

Byłbym naprawdę szczęśliwy, gdyby w tym wątku zechciały wypowiedzieć się osoby,
którym surrealizm i twórczość pozafilmowa nie są obce. Niemniej szykuję się na
srogie
baty od ogółu :)