Lata 20. ubiegłego wieku. Arystokrata Don Lope sprawuje opiekę nad osieroconą siostrzenicą Tristaną (Catherine Deneuve). Wkrótce ojcowskie uczucie przeradza się w pożądanie. Dziewczyna opuszcza dom, by powrócić do niego po dwóch latach. Ciężko chora decyduje się na ślub ze swym opiekunem.

Dystyngowany arystokrata Don Lope opiekuje się osieroconą młodziutką siostrzenicą, ale szybko jego ojcowskie uczucia przeradzają się w pożądanie. Tristana (Catherine Deneuve) uwikłana w niemoralny związek czuje jednocześnie odrazę, wstręt ale i litość. Nieoczekiwanie poznaje młodego malarza Horacio, który okazuje się być zupełnym przeciwieństwem wuja – tyrana i niepoprawnego hipokryty.


Buñuel wnikliwie śledzi losy swoich bohaterów, tworząc niezwykłe, fascynujące studium ludzkich namiętności i głęboki dramat psychologiczny z wyraźnie zarysowanym polityczno-obyczajowym tłem międzywojennej Hiszpanii. Jednocześnie reżyser kreśli postać kobiety, która wymyka się uprzedmiotowieniu, a w każdym jej geście i spojrzeniu widać wewnętrzny sprzeciw, który nie pozwala na bierne przyglądanie się rzeczywistości.

Toledo, rok 1923. 18-letnia Tristana (Catherine Deneuve) po śmierci matki zamieszkuje u swego wuja, don Lope (Fernando Rey), zubożałego arystokraty słynącego z liberalnych poglądów. Nie znająca jeszcze życia, naiwna Tristana odczuwa wobec wuja wdzięczność pomieszaną ze wstrętem. Za opiekę odpłaca mu drobnymi usługami, do których należy m.in. zakładanie starszemu panu pantofli. Z biegiem czasu dziewczyna zostaje kochanką don Lope, który pragnąc zaspokoić jej potrzeby wyprzedaje z domu co cenniejsze przedmioty.