;)

"Bu?uelowski ortodoks", "luisowy opętaniec", "andaluzyjski radykał" - najrozmaitszymi epitetami można określić mój stosunek do geniuszu Bu?uela - dał prapoczątek mojemu "surrealistycznemu nałogowi filmowemu", położył fundament pod fascynację kinem awangardowym, eksperymentalnym, odegrał rolę wagi najwyższej w moim "filmowym bycie"...

Kocham ten stan umysłowego nieładu, mętliku który do dziś dzień twardo mi partneruje przy każdym seansie "Psa...", "Anioła..." czy "Złotego..." - mimo, iż tą "filmową, świętą trójcę" - jak zwykłam je określać - widziałam już niezliczoną ilość razy...

A nowe interpretacje wciąż się pietrzą, a szczytu ich nie widać, bo tłumaczeniowe możliwości dzieł Bu?uela zdają się być nieograniczone...

"Dyskretny...", "Widmo..." i "Mroczny..." to surrealistyczne apogeum Mistrza, za "Szymona Pustelnika" chwała Mu - utwierdził mnie w przekonaniu, iż filmowy nadrealizm to moja pasja, wstrząsająca "Ziemia Hurdów" - dokumentalna perła awangardy, mistrzowski sarkazm, podszyty absurdem w "Zbrodniczym życiu Archibalda de la Cruz", piękny, poetycki, a jednocześnie stonowany, z umiarem w kwestii środków wyrazu "Nazarín", szokująca "Viridiana", obnażanie tajników podświadomości w "Piękności dnia", kolejna pogarda wobec burżuazji i duchowieństwa w "Dzienniku panny służącej", poruszająca "Dziewczyna z wyspy"... - arcydzieło goni kolejne arcydzieło...

Jeśli zaś chodzi o nieco rzadsze produkcje miałam przyjemność rozkoszować się "urokami meksykańskiego Bu?uela" w filmie "Marzenie jedzie tramwajem" - lekko absurdalna, nieobliczalna komedia bazująca na lekkości, acz z dostrzegalną głębią i elemantami dramatu, obrazująca ówczesne społeczeństwo meksykańskie.

Jego geniuszu, przenikliwości umysłu, popisowej manewracji krytycyzmem i nieskrępowania w wykorzystywaniu symboliki wprost nie da się opisać...