Bunuel po raz trzeci ekranizuje Benito Péreza Galdósa. Nie oglądałem poprzednich filmów na jego motywach, ale ta jest dziwnie spokojna jak na dzieło tego reżysera. Nawet surrealizm jest tutaj bardzo oszczędnie wykorzystany.
Obraz opowiada o zderzeniu dwóch postaci o sprzecznych interesach. Don Lope to człowiek, który zawsze wszystko kontrolował. Za oznakę swojej władzy uznaje nawet możliwość oszukania policji, podając im mylny kierunek ucieczki złodzieja. Na jego nieszczęście, przychodzi kres jego rządów, zwany starość. Bohater niedołężnieje, przestaje się liczyć w życiu publicznym i powoli kobiety tracą nim zainteresowanie.
Jego podopieczna Tristana marzy tymczasem o wolności. Jest jednak podporządkowana Don Lope i za nic nie potrafi samodzielnie podejmować decyzji. Gdy jej opiekun zaczyna się do niej zalecać, ta nie potrafi powiedzieć "stop", mimo że szczerze go nienawidzi. W końcu, dzięki drugiemu mężczyźnie, powoli nabiera pewności siebie i uczy się buntować. Ale robi to stanowczo za późno...
Subtelny to obraz. Zagrany zaledwie nieźle (Deneuve jest tu "taka jakaś" niemrawa), ale pełen niedomówień i symbolicznych scen, które na początku niby nic nie znaczą, a później odgrywają sporą rolę. Oglądało mi się to wszystko dobrze. Zwłaszcza że jest tu kilka scen, które przyciągają. Bohaterka obnażająca się na balkonie, jej sny, rozmowy w kawiarni, zakończenie... Warto.

PS: Miło zobaczyć Franco Nero poza westernem. Spisał się lepiej niż tego oczekiwałem.